artikel

De kunst van tuinieren – Jacques Nimki

“Het zou goed zijn als we sommige braakliggende terreinen terug zouden geven aan de natuur”

Geboren op het tropische eiland Mauritius in de Indische Oceaan, verhuisde Jacques Nimki op zijn vijfde naar het oosten van Londen, waar hij nog steeds woont. Nimki is een kunstenaar die verrast. Hij is een gezellige, sociale Mauritiaanse man die zich helemaal thuis voelt in de multiculturele buurt waarin hij woont. Iemand van wie je uitbundige en opvallende kunstwerken verwacht, geen delicate potloodtekeningen van onkruid. En toch is dat wat hij doet, naast het maken van installaties en schilderijen. Mij spreekt zijn werk in ieder geval aan en ik vond het dan ook interessant om hem te interviewen!

Onkruid als metafoor

“Waarom onkruid?”, vraag ik hem. “De planten die wij onkruid noemen zijn planten waarvan wij vinden dat ze op de verkeerde plek staan, het zijn gasten die niet welkom zijn in onze door mensenhanden gemaakte omgeving. Onkruid vormt de onderklasse van de plantenwereld, het zijn de immigranten, de zwervers. Ze worden omschreven als lastig, taai en moeilijk te handhaven”, antwoordt Nimki. “Is onkruid daarmee een metafoor in jouw werk?”. “Zeker. Mijn werk heeft alles te maken met hoe wij naar elkaar kijken. Net als sommige planten, zijn er ook mensen die we niet zien voor wie ze zijn, omdat we vooroordelen hebben. Het mooie is echter dat veel planten die wij in onze steden, parken of tuinen tot onkruid bestempelen, er op het platteland gewoon bij horen en ‘wild flowers’ worden genoemd”.

“Zodra we de planten in een andere context bekijken, verandert de manier waarop we ze zien. Ze krijgen ineens waarde en betekenis”. Nimki’s werk is alles behalve oppervlakkig. Hij is een kunstenaar met een mening. Een mening die gewaardeerd wordt, zowel op de biënnale voor moderne kunst in Dubai als door de vele kinderen die deelnemen aan zijn educatieve projecten op scholen. “Ik hoop deze jonge mensen alternatieve manieren van kijken bij te brengen, ze het gevoel te geven dat ze hun eigen mening mogen hebben, hun eigen manier van zien”.

Kijken om te zien

Tuiniert Jacques Nimki? “Nee, ik heb wel een tuin gehad, maar daar zat ik vooral in te tekenen en te schilderen!’, zegt hij met een royale lach. “Ik creëer een tuin in mijn werk, een tuin waarin de planten hun gang mogen gaan en niets bespoten, gewied of in toom gehouden wordt… we hoeven niet elke vierkante meter te cultiveren, ook niet in de stad. Het zou goed zijn als we sommige braakliggende terreinen terug zouden geven aan de natuur. Het klinkt misschien vreemd, omdat ik met plezier in deze grote, drukke stad woon en haar ook nooit zou verruilen voor het platteland. Maar juist omdat ik hier woon heb ik behoefte aan stilte en rust, elementen die ik in mijn werk probeer door te voeren. Mijn werk schreeuwt niet om aandacht, je ziet het al gauw over het hoofd. Net als dat wilde bloemetje dat uit het beton groeit, of de vreemdeling die naast je staat bij de bushalte. Je kijkt, maar ziet niet. Tenzij je je manier van kijken aanpast en je best doet om te zien, echt te zien”.