Groene verhalen

De moestuin van Kim

Moestuinieren bleek voor Kim Nelissen niet alleen een bijzonder leuke hobby, het zorgde er ook voor dat ze leerde te ontspannen. ‘In een moestuin kun je niet haasten, daar bepaalt de natuur het tempo. Dat is heel overzichtelijk en werkt wel bevrijdend!’

‘Een jaar of vijf geleden begon ik heel kleinschalig te moestuinieren met de moestuintjes uit de supermarkt. In het begin had ik voornamelijk cherrytomaatjes. Ik had ooit ook wel eens een groenteplantje gekocht bij een tuincentrum, maar dat vond ik minder leuk. Ik vond het juist zo bijzonder om groenten vanuit een minuscuul zaadje groot te zien worden. Dat heeft iets magisch. En dat ging met de tomaatjes ook verrassend goed!’ Inmiddels is de moestuin van het Moestuinmeisje, zoals Kim zichzelf noemt, indrukwekkend te noemen. Ze heeft bij haar huis een flink aantal potten vol groenten, kruiden en fruitstruiken staan en bij een buurttuin vlakbij haar huis heeft ze een klein lapje grond dat vól staat met planten. ‘Ik begon daar met slechts één vierkante meter in het eerste jaar, maar dat stukje grond lag in de schaduw dus dat werkte niet zo best. Daarna ben ik elk jaar naar grotere stukjes grond verplaatst en inmiddels is mijn tuin zes vierkante meter groot. Ook niet reusachtig, maar genoeg om met een beetje creativiteit heel veel op te kunnen doen. En met meer zonlicht, waardoor de gewassen het veel beter doen.’

Moesmeisje

“In de moestuin bepaalt de natuur het tempo”

Jong geleerd …

Moestuinieren was Kim niet helemaal vreemd; in de tuin van haar ouders was ze vroeger ook al druk in de weer met plantjes. Toch kon ze voor het ‘echte’ werk wel wat hulp gebruiken. ‘In de buurttuin konden we moestuinlessen volgen van een oude rot in het vak. Ik was er altijd bij. Die vrouw was een fantastische vraagbaak voor me. Ik lees ook graag over tuinieren, als ik ergens een vraag over heb, zoek ik het antwoord op. Online of in boeken. En verder blijft het ook heel veel experimenteren.’ Ondanks dat ze nu wat jaren ervaring heeft, gaat er nog steeds wel eens iets mis met haar gewassen. ‘Ja, eigenlijk elk jaar wel!’, lacht ze. ‘Het eerste jaar deed ik bijvoorbeeld nog niets tegen de slakken. Mijn sla kwam op een gegeven moment nét mooi op en was een dag later weer compleet foetsie. Echt balen. Toen ben ik me maar eens gaan verdiepen in wat ik tegen deze diertjes kan doen. Sindsdien zet ik mijn zaailingen onder een petfles bijvoorbeeld. En ik verspreid aaltjes over de hele moestuin. Voor veel mensen zijn mislukte oogsten een reden om het tuinieren op te geven, maar ik vind het juist interessant en wil er van leren.’

Mulchen

De moestuin van Kim ziet er in de zomermaanden smakelijk uit, en heeft een enorme diversiteit aan groenten en fruit. ‘Uit mijn moestuintje kan ik op het moment broccoli, spruiten, boerenkool, palmkool, courgette, bieten en andijvie oogsten. De aardappelen zijn er al uit; vijf kilo was de opbrengst van een stuk grond van slechts 1,50 bij 0,6 meter. Verder kan ik binnenkort spinazie, rucola, veldsla en winterpostelein oogsten. In het vroege voorjaar bemest ik de tuin met paardenmest die we in de buurttuin krijgen van een manege uit de buurt. Dat is hard nodig, want onze grond is niet bepaald vruchtbaar van zichzelf. We zitten hier op zandgrond. Het tuinieren kost me eigenlijk steeds minder tijd, omdat ik de bodem constant mulch. Daardoor blijft vocht langer in de grond en hoef ik de planten niet zo vaak te bewateren. Ideaal ook als we op vakantie gaan. En in de winter beschermt de mulch de planten tegen strenge vorst. Mulch heeft als bijkomend voordeel dat onkruid er amper een weg doorheen vindt, dus ook dat scheelt in het onderhoud.’

Omdat de way of life van het moestuinieren Kim uitstekend bevalt, zou ze de ruimte om haar woning heen liefst nog véél groter willen. ‘Tja, als ik vrijuit mag dromen zou ik het liefst ooit een klein huisje willen met een hele grote tuin. Ik zou wel bijna volledig van de groenten en het fruit uit eigen tuin willen kunnen leven.’